تقابل منطق قدیم وجدید

هنری بابکاک ویچ،منطق دان ارسطویی_توماسی معاصر_مفاهیم و مسائل فراموش شده منطق قدیم را بار دیگر به صحنه می آورد ویادآوری می کند که روزگاری منطق دانان نگاه دیگری به مفهوم،گزاره،استدلال،حمل،هستی مندعقلی،صورت،ماده،قصدیت،و… داشتند دیدن این دو نظام منطقی درآینه یکدیگر شناخت دقیق تر ویژگی های هریک را ممکن می کند.

تقابل منطق سنتی و منطق جدید یکی از مباحث فلسفی_ منطقی گرم و پرشوری  بود که در نیمه اول قرن بیستم در میان مدافعان این دو نظام منطقی درگرفته بود.

در فلسفۀ معاصر، گهگاه این را مطلبی پیش پا افتاده می‌دانند که تجربه‌گراییِ اخیر مشکلی را با موفّقیّت حل کرده است که مدّتی مدید منشأ آشفتگیِ جدّیِ تجربه‌گرایان بوده است و تجربه‌گراییِ سنّتی آشکارا از حلِّ آن ناتوان مانده بود ـ یعنی، این مشکل که با صدق‌های موسوم به صدق‌های منطق (و ریاضیّات) چه کنیم. زیرا دشوار بتوان با پیشنهاد میل[1] هم‌عقیده بود که چنین صدق‌هایی در واقع چیزی نیستند مگر تعمیم‌هایی تجربی یا استقرایی. و هنوز به نظر می‌رسید که تنها بدیلْ تصدیقِ همان نکته‌ای است که عقل‌گرایی همواره بر آن پافشاری کرده بود، یعنی این گزینه که ما در ریاضیّات و منطق به گونه‌ای از معرفت دست می‌یابیم که مطلقاً ضروری است و از این روی، به شکلی انکارناپذیر پیشینی.