زندگی دروغین بزرگسال‌ها

دروغ می­گوییم تا بودن را تاب آوریم و بیش از هرکس به خودمان دروغ می­گوییم.

دروغ ما را حفظ می­کند، از رنج­مان می­کاهد، ما را از آن لحظه­ دهشتناک عمیق اندیشیدن، در امان می­دارد، وحشتِ زمان ما را کمرنگ می­کند و ما را از دست خودمان نجات می­دهد.

آن دم که شرم و گناه تهدیدی بر خودآگاه ما می­شود و عمیق­ترین باورهامان را نسبت به آنچه هستیم، تکان می­دهد، دروغ می­گوییم و با این دروغ­های خُرد، دیگر مجبور نخواهیم بود که در حقیقت وجودی خود تأمل کنیم.

به نقل از فرانته، هر داستان نیز یک دروغ است، اما دروغی که به هدف بیان حقیقت، گفته می­شود. دروغی که از زبان داستان می­شنویم – روزی روزگاری یک نفر چنین گفت و چنان کرد- دستی در منافع شخصی ندارد و حقیقت، از پسِ پرده­ی دروغ­های داستان، درخشش بیشتری دارد.

دروغگویان داستان فرانته را در هر سنی خواهید دید، از کودکان ناامن چهارگانه ناپلی او گرفته تا بزرگسال­های مضطرب اولین رمان های او.

جووانا، نوجوان داستان فرانته، در محاصره­ی دروغ­های آدم­های پیرامونش، به بلوغ می­رسد اما با هر حادثه­­ی تازه، قسمتی ناشناخته از درون خود و اطرافیانش را بازمی­یابد و مسیر تازه­ی برای زندگی خود خلق می­کند.