زندگی؛ چگونه جان سالم به در ببریم

در بخشی از کتاب زندگی: چگونه جان سالم به در ببریم می‌خوانیم:

جان: و این نوع عشق، این احساس را به ما مى‌دهد که ما «ویژه‌ایم». این‌طور نیست؟ درست مثل نوزادان با تمام مراقبت‌هاى خاصى که از آن‌ها به عمل مى‌آید. اما بدیهى است که خانواده‌هاى سالم اعتقاد ندارند رنج‌بردن اهمیت ویژه‌اى به زندگى‌شان مى‌بخشد.

رابین: نه. چون آن‌ها خیلى نیازمند نیستند، لزومى نمى‌بینند که خواسته‌هاى بچه‌گانه‌شان را هنگامى که اجابت نمى‌شود با رنج‌کشیدن توجیه کنند.

جان: حالا بگذارید سؤالى از شما بپرسم که خیلى گیجم کرده است. حتى سالم‌ترین افراد هم گاهى براى عبور از یک دوره‌ى بحرانى خاص به حمایت عاطفى نیاز دارند. اگر افراد سالم باشند، در صورت نیاز به چیزى، مشکلى در درخواست آن ندارند، و همسرشان نیز در صورت سالم‌بودن، مشکلى در اجابت این درخواست نخواهد داشت. پس فرق بین این افراد و افرادى که همیشه به هم چسبیده‌اند چیست؟

رابین: اگر زوج سالم باشند، هر یک مى‌توانند در صورت نیاز، به‌صراحت دست نیاز به سوى دیگرى دراز کنند. اگر همسر به هر دلیل نتوانست خواسته‌اش را اجابت کند، حتى مى‌تواند پاسخ رد را هم با روى گشاده بپذیرد. کوشش و تقلایى در کار نیست؛ آن‌طور که در خانواده‌هاى کمتر سالم مشاهده مى‌شود. در خانواده‌هایى که سلامت کمترى دارند هر یک از طرفین مى‌خواهد زیرکانه به خواسته‌هاى خودش برسد. و درحالى‌که از فکر جبران آن اجتناب مى‌کند، تلاش مى‌کند نشان دهد که بیش از دیگرى نیازمند است. بیشتر اوقات، افراد سالم قادرند کمک بگیرند و هر وقت که لازم شد، جبران کنند. دقیقاً به همین دلیل است که نیازى ندارند دنبال همسرشان راه بیفتند و اظهار عجز و بدبختى کنند تا به خواسته‌شان برسند.